Enfin, in dit gesprek gaat het over het voeren van merken op de eigen kleding, of van symbolen zoals de beeltenis van Che Guevara – en dat door jongeren die nauwelijks weten wie die man was en wat zijn verdiensten waren c.q. wat hij op zijn kerfstok had.
We vertrekken opnieuw naar Londen, komen aan in London Bridge Station. Wandeling op de Southbank. Boeiende en minder geslaagde hedendaagse architectuur.
De monumentale Tower Bridge. Op de andere oever komen we in een andere wereld. Eerst de luxe van de nieuwe jachthaven Saint-Katharine en de ongetwijfeld peperdure woningen er omheen, dan, via Whitechapel, waar we in Whitechapel Gallery nog een tentoonstelling van Isa Genzken meepikken (waarvan de draagwijdte aan mij voorbijgaat), naar Brick Lane: de currygeur slaat ons in de neus, dit is India en Pakistan. Aangetrokken door de leuke covers van de Pinguin-Great Ideas-reeks stappen we een boekenwinkel binnen. Ik koop er The Lamp of Memory van John Ruskin.
Wandeling door de City, langs Lloyds en de Komkommertoren. We eten een broodje in een pub en gaan dan verder naar Temple, de advocatenwijk. Zeer toepasselijk leidt Tr ons dan binnen in het Justitiepaleis, waar we in een van de Courts een rechtszaak bijwonen. Mr Stalato staat er terecht omdat hij in de periode van een voorwaardelijke invrijheidstelling (hij zat wegens een inbraak) recidiveerde. De rechter, een – hoe kan het anders – oude en wijze man, baant zich met zijn Oxford stabbering moeizaam een weg door artikelnummers, wetteksten en precedenten.
Covent Garden is een souvenirparadijs voor T. Ondertussen gaat S naar de National Gallery, Tr naar de boekenwinkel en ondergetekende naar The National Portrait Gallery, waar hij gecharmeerd wordt door enkele statieportretten, onder meer van de nog jonge Queen Elizabeth II, door Pietro Annigoni (1969). Om de tentoonstelling met portretten van Gerhard Richter te bezoeken, is het jammer genoeg te laat. Ik moet noodgedwongen vrede nemen met twee postkaartjes en ben te krenterig om de catalogus te kopen – wat ik me nu [090412] alweer beklaag. Hoewel.
In een cd-winkel nabij Covent Garden kan worden vastgesteld dat de geperste muziek hier veel goedkoper over de toonbank gaat dan bij ons. De nieuwe PJ Harvey bijvoorbeeld kost hier £ 9, terwijl ik hem vorige week in Brugge nog aan € 17,50 geprijsd zag. (1 £ = 1,14 €). Heel wat cd’s worden voor een pond of vijf gedumpt.
We kopen nog wat Britse lekkernijen bij Mark’s & Spencer en vertrekken met de metro…
…naar London Bridge Station, waar we nog net de trein richting Brighton halen. In Haywords Heath halen we een meeneemmaaltijd bij de Indiër – dat blijkt achteraf niet zo’n goed idee. We rijden op weg naar Horsted Keynes verkeerd, wat vreemd genoeg in de auto enige spanning genereert. Ik maak me uitermate zenuwachtig en mis daardoor ei zo na een bocht – wat wel bijzonder belachelijk zou geweest zijn.
We zijn allemaal een beetje moe, we gaan dus maar vroeg slapen – maar dat lukt met dat Indiaas voer niet al te best.
