zaterdag 24 november 2018

het overzicht 067




















K. is treinbestuurder. Ik ken hem van het fietsen, en dan praten we wel eens over zijn beroep. Een van de moeilijkste aspecten ervan, zo leer ik, is dat een treinbestuurder weet dat het hem elk moment kan overkomen. Een gestalte springt uit de struiken links of rechts van het spoor en een fractie van een seconde later is er de impact. Elke noodstop komt te laat. Zelfs met zo’n zware machine voel je duidelijk dat je over iets heen rijdt. Zo’n ervaring is traumatiserend. Machinisten die het overkomt, komen in aanmerking voor psychologische bijstand.

De zelfmoordenaar treft altijd ook iemand anders. Het is een heikel onderwerp want het geeft geen pas om de zelfmoordenaar – of de zelfdoder, de suïcidale persoon of hoe ook zo iemand ethisch-correct moet worden genoemd – hierom met de vinger te wijzen. Maar het is wel een realiteit.

Je zult als machinist maar elke dag met je trein aan deze overweg voorbijkomen. Je kent die Els niet, maar je weet dat de kans reëel is dat zij morgen of overmorgen onder jouw locomotief springt, of die van een collega. De boodschap is niet alleen een wanhoopskreet maar ook een dreigement.

De foto brengt wanhoop en spoor samen. Iedereen weet waarover het gaat en hoe onafwendbaar dit kan zijn. De foto zou een goede illustratie kunnen zijn bij een artikel over een nauwelijks te illustreren onderwerp. Nu, elf jaar later, rijst natuurlijk de vraag wat er van 'Els' geworden is.
 
Roborst – 070826