maandag 25 augustus 2014

zomer veertien 6 / ferroviaire ervaring 44



3 juli – donderdag / Visart

Aan de andere kant van het gangpad zit een jong koppel. Zij in superkort rokje, mooi gebronsde benen. Beetje aanleg tot corpulentie, dat is voor over een jaar of twintig. Haar vriendje is overduidelijk een seksbeest, dat steekt hij niet onder stoelen of banken. Stoffen schoentjes met tijgermotiefje, idem voor het T-shirt, dat diep uitgesneden okselgaten heeft om de tattoo op de linkerflank van de ribbenkast goed te laten uitkomen. Tattoos zijn er ten overvloede op de armen: talige boodschappen, florale motieven. De donkere benen zijn donker en behaard, maar onbeschreven. Zonnebril en headset op de kop. Een ringetje door de neus – moet lastig zijn bij het snuiten. Beide zijn met een mobiel in de weer, maar voeren toch ook een soort van conversatie met elkaar. Meisje werkt wimpers bij. Ik vraag me af of deze mensen zich meer als twee individuen aan de wereld tonen dan als koppel. Ik denk het wel. Maar voorlopig doen ze het nog met elkaar.

Ik voel me landerig en moe, val voortdurend in slaap bij Kerouac. Idem voor de terugkeer. In de pauze op het werk kijk ik naar een babbel met Roger Scruton over beauty, en naar een YouTube-filmpje over de match Italië-Chili op de wereldbeker van 1962, die de geschiedenis is ingegaan als ‘de slachtpartij van Santiago’ – het moet een van de potigste wedstrijden uit de geschiedenis zijn geweest maar ik schat dat Portugal-Nederland van, wat was het?, het Europees kampioenschap van twee of zes jaar geleden?, aardig in de buurt komt. De ontzettende traagheid in de actie is zeer opvallend. Het  zwart-witte en de onscherpte van de beelden lijken dit nog in de verf te zetten.

In de Media Mart bezwijk ik voor de Fuji X-E1. 379 in plaats van 799 euro is geen geringe afprijzing en ik mag mezelf toch ook eens verwennen. Het feit dat het om het laatste exemplaar gaat, doet me de knoop doorhakken. Thuis maak ik een begin met het bestuderen van de handleiding. Maar ik moet ook aan de slag in de keuken want straks komen (…)

(…)

Het wordt een memorabele wandeling. Rechts de lichten van de haven, links die van Blankenberge en tussenin een oranje maansikkel die zich gaat wassen in een windstille Noordzee. (…) ‘Ik geloof dat we dezelfde maat hebben,’ zegt Sarah. (…)