maandag 3 september 2012

campagne 12

Mij werd gevraagd een zelfpresentatietekstje te schrijven voor de campagnewebsite.

 
wie ik ben (in een zeer kleine notendop en met heel veel tussen haakjes)

51 jaar geleden geboren in Limburg, 47 jaar geleden in Brugge aanbeland, na omzwervingen (samen met broer en zus en een West-Vlaamse moeder en een Limburgse (én Franstalige) vader) in de Borinage (waar mijn ouders een kruidenierswinkel uitbaatten, vooral ten behoeve van gastarbeidersgezinnen (toen nog vooral Italianen)) en in het Kortrijkse. Toen ik vier was, had ik al op zes adressen gewoond. Zegt men mij nu - van die tijd herinner ik me niets. Wel van mijn lagereschooltijd op Ver-Assebroek ('afdeling C') en in 'den OLVA', een college waaraan ik merkwaardig veel onaangename ervaringen overhield alsook het vaste voornemen om mijn leven ietwat minder grijs te laten verlopen. Ik volgde teken- en schilderlessen aan de academie en beleefde de hoogdagen van Club Brugge onder Ernst Happel in de Spionkop, boven het reclamepaneel van Salami Imperial. Tijdens de match tegen Juventus (2-0 na verlengingen) brak ik mijn vlaggestok door er bovenop te vallen in het tumult na de verlossende treffer van René Vandereycken: een bezemsteel met daaraan vastgemaakt twee door mijn moeder aan elkaar genaaide stukken stof, blauw en zwart. (Nu sympathiseer ik nogal met de Cercle, vanwege het kapitalistisch dictaat dat Club naar mijn smaak iets te smakeloos regeert - maar ik ben toch nog altijd blij iedere keer dat ze gewonnen hebben.) Ik studeerde filosofie in Leuven (zonder mij al te zeer om de 'K' te bekommeren) en raakte nadien, na twaalf stielen, dertien ongelukken en tien maanden legerdienst (waar ik met een vrachtwagen doorheen tufte) in de journalistiek verzeild. Ik werkte voor Kunst & Cultuur, De Standaard, De Morgen, Knack en de Poëziekrant. In mijn hoedanigheid van freelance eindredacteur en vertaler gingen talloze teksten door mijn handen en maakte ik voor de Groendienst van de stad Brugge een boek (teksten + foto's) over de Brugse parken en het groen in de rand. Ik stem al heel mijn leven groen: eerst Agalev, dan Groen! en nu Groen. Ik doe dat vanuit de overtuiging dat ecologie à la limite het belangrijkste punt is op de politieke agenda. Maar ook omdat het groene gedachtegoed het best aansluit bij mijn opvattingen, die thuishoren onder de labels humanisme, anti-neoliberalisme en anti-nationalisme. Sinds 2007 werk ik als deeltijds ambtenaar in het Vlaams Parlement. Ik huwde in 1988 en scheidde zeventien jaar later. Ik ben vader van twee zonen, 20 en 22 inmiddels. Mijn vriendin (vrouw) voert op deze lijst het nummer 32. Ik ben sinds 2004 als tekstschrijver en fotograaf actief onder de 'nickname' Pascal Digital. Ik leid al een jaar of tien enkele leesclubs, onder meer in de Biekorf. U begrijpt dat ik een verwoed lezer ben.