donderdag 6 september 2012

schrikkel 243

De waarneming is een raar ding. Je ziet soms iets wat zich niet dáár maar enkel hier, tussen je oren, bevindt. Een gelaat in een wolk, de contouren van een vrouw in een zachtglooiend landschap, en in alles wat min of meer rechtopstaat een knoert van een fallus. De scène in een van de Kuifje-verhalen is beroemd: de op drank beluste kapitein Haddock ziet professor Zonnebloem als fles en moet manu militari belet worden hem te ontkurken. De Brugse Halletoren overigens, maar dat – pun intended – geheel en al terzijde, helt, zo vind ik toch, vervaarlijk naar een zijkant over. Ik beeld me in: elk jaar wat meer. Maar ik zal me vergissen. Misschien kijk ik het alsmaar schever aan. We zullen zien, zei de blinde.