Ik zeg dat ik het wel tof vind dat er een profwielrenner op de hoek van mijn straat woont: Jens Keukeleire, een subtopper, sterk in de sprint en, zo herinner ik mij, ooit nog geselecteerd voor het WK. De man die mij een microgolfoven verkoopt – ik sta in de winkel van Keukeleire Electro – beaamt dat, en toont zich daarbij zeer betrokken. ‘Maar Jens is wel gestopt,’ voegt hij eraan toe. ‘Hij is nu sportdirecteur.’ ‘Ah, ik wist niet dat uw zoon gestopt was.’ ‘Maar hij is mijn zoon niet,’ zegt de man. ‘Ik ben maar een verkoper hier.’ Te voet op weg naar huis, met de grote kartonnen doos op de bagagedrager van mijn fiets gebonden, overweeg ik dat ik het wel fijn vind dat een verkoper zich in die mate vereenzelvigt met de zaak dat hij trots kan zijn op de zoon van de baas. Thuis vis ik uit dat Jens al in 2018 is gestopt, na twaalf profoverwinningen te hebben behaald (waaronder twee keer het eindklassement van de Ronde van België), en dat hij nu ploegleider is. Op de foto’s lacht hij mij guitig toe.
240914
