‘Foto 7323: ja, dat is het landschap met horizon en overdrijvende wolken waarin ik ben opgegroeid, dat is mijn innerlijke behang. (...) Ik ben er lang niet geweest, het ontroerde me.’ Dat laat Jan-Willem Lubbers me weten. Jan-Willem woont al een half leven in Utrecht en is een zeer verdienstelijk collega-blogger (http://www.janwillemlubbers.nl/). We hebben al bijna twintig jaar af en toe contact met elkaar. We hebben elkaar ook al een paar keer ‘in het echte leven’ ontmoet. Zijn reactie is een van die kleine vonkjes die ik met mijn foto’s of teksten blijkbaar hier en daar doe ontbranden. En dan zie ik ongetwijfeld de meeste van die vonkjes niet eens oplichten. Bovendien springen er van die vuurtjes misschien ook nog eens andere vonken over die helemaal buiten mijn zicht belanden en daar misschien ook iets doen ontbranden. Soms vraag ik me af of ik niet beter eens wat meer vrijwilligerswerk zou doen, maaltijden opdienen in Poverello, verkiezingsfolders bussen of seingever spelen bij wielerwedstrijden. Maar kijk, zo spreek ik mezelf toe, als je af en toe zonder daarvoor een tegenprestatie te verlangen hier en daar een zaadje schoonheid kunt planten, stof tot nadenken kunt laten neerdwarrelen, of een vlammetje inspiratie kunt doen ontbranden, dan is dat eigenlijk ook een vorm van vrijwilligerswerk.
