Op 14 februari 2023 verwierf ik een vuistdik boek met meer dan duizend columns van telkens ongeveer 250 woorden waaruit ik er sinds deze aanschaf elke dag eentje lees: Ruim duizend dagen werk van Koos van Zomeren. Die 2,5 euro zijn alvast goed besteed. Van de Nederlandse schrijver en natuurwaarnemer Van Zomeren las ik eerder al met even groot genoegen Een vederlichte wanhoop en Een jaar in scherven. Het stukje dat ik vandaag las stond op 17 februari 1992 op de voorpagina van NRC Handelsblad. Het draagt als titel ‘Ginzburg’ en over Ginzburg gaat het dan ook, Natalia Ginzburg meer bepaald. Van deze Italiaanse schrijfster verschijnen er sinds kort nieuwe Nederlandse vertalingen of heruitgaven van bestaande vertalingen, dat heb ik nu niet geverifieerd. Van Zomeren heeft het in lyrische bewoordingen over Ginzburgs ‘kleine roman’ Zo is het gebeurd. ‘Ik lees veel mooie boeken. Soms alleen maar met bewondering. Soms met het gevoel: ja, dat wil ik ook. Soms: het is er allemaal al, je kunt je mond wel houden.’ Zo’n citaat zet me er natuurlijk toe aan om te achterhalen of ik Zo is het gebeurd al heb gelezen. Of beter nog, of ik het hier staan heb. Mijn leeslijst leert me dat ik van Ginzburg wel al het een en ander las, maar niet Zo is het gebeurd. In mijn gedigitaliseerde bibliotheekinventaris vind ik die titel ook niet terug. Maar wanneer ik uit mijn bibliotheek Italiaanse levens opdiep, een verzameling novellen die ik in 1992 verwierf, blijkt ‘Zo is het gebeurd’ daarin te zijn opgenomen. En meer nog, ik las Italiaanse levens in 2012, en dus ook ‘Zo is het gebeurd’. En zo zet Van Zomeren mij tot herlezen aan, quitte of het nu een novelle is of een korte roman, maar doet hij mij ook beseffen hoe belangrijk het is om de orde te blijven bewaren in de parallelle universa van enerzijds mijn bibliotheek en de bijbehorende boekhouding en anderzijds mijn geheugen en de daarin opgeslagen, maar aan vervaging onderhevige lectuurherinneringen.
240923
