Ik heb groene sterren gezet bij de status van de patiënten wier klachten hij per definitie moet wantrouwen (dat zijn er veel), ik heb gele sterren gezet bij de patiënten wier klachten serieus moeten worden genomen (dat zijn er al heel wat minder), ik heb zwarte sterren gezet bij de patiënten die nooit klagen, ook al mankeren ze behoorlijk wat, patiënten bij wie hij af en toe langs moet gaan, ook al heeft hij niets van ze gehoord (dat zijn er maar een stuk of wat), en de rode sterren waren voor de kritieke patiënten, sommige al in het voorstadium van het sterven, sommige zwevend in het niemandsland tussen een aarzelende diagnose en een onvoorspelbare afloop.
Wim Kayzer, De waarnemer, 13
