CHIPS
De kleine stad waar ik woon, Brugge – met 100.000 inwoners is dat inderdaad een kleine stad –, heeft een arthousecinema. Waar ze dus goede, cinefiele films spelen. Het soort films dat ik graag zie en waarvoor ik bereid ben 11 euro te betalen. Ik ga gemiddeld eens per maand. Ik ging vanavond, ik ben nog maar net thuis.
Er zaten vijf mensen in de zaal, een koppel en drie enkelingen (waarvan ik er een was), toen, vlak voordat de film zou beginnen, een viertal binnenkwam. Drie jonge vrouwen en een iets oudere dame, die ik een kwartier eerder buiten had zien staan wachten. De vier namen plaats in de rij achter mij. Ze zaten dus vrij dicht in een zaal waarin er nu in totaal negen mensen aanwezig waren – en er kwam niemand bij.
De vier hadden drank bij zich en een zak chips. Deze waren hadden ze zich beneden aangeschaft.
De film was een Frans psychologisch drama. U kent dat wel: er wordt evenveel in gepraat als dat er weinig in gebeurt. Het gaat vooral over de relaties tussen personen. Het gaat over spanningsopbouw, identificatie met de personages, meeleven. Het is een dunne draad. Het lukt niet altijd om de overkant te bereiken. Dan breekt de draad. Regisseurs van dergelijke films zoeken graag de grens op waar empathie in irritatie overslaat.
Maar dit stukje is geen filmrecensie. Dit stukje gaat over naar een film gaan in een zaal waar niet alleen naar een film wordt gekeken maar ook chips wordt gegeten.
Het geritsel nam al vrijwel onmiddellijk nadat de hoofdfilm begon een aanvang. Dan moest de zak rondgaan, er werd in gegrist, en dan was ook nog eens het geluid goed hoorbaar dat wordt voortgebracht door knapperige chips die worden vermalen. Ik kon nog net niet horen of het paprika of zout was.
Ik keek onwillekeurig om. Dat had ik niet moeten doen want nu zat de spanning niet alleen bij mij maar ook bij die meisjes. Ik probeerde mijn ergernis van me af te zetten en me te concentreren op de film. Die zak zou wel snel leeg zijn en dan was het voorbij.
Het werd achter me sneller stil dan ik had verwacht. Ik kon me nu volledig op de film concentreren en vergat de chipsvreetsters. Verfijnde, genuanceerde, contradictorische emoties. Verschillende spanningslijnen die zorgvuldig werden uitgezet. Secure acteerprestaties. Juliette Binoche die uit de kleren gaat. Een Frans psychologisch drama – maar dat zei ik al.
Opeens begon het weer van voren af aan: grissen en graaien, knisper-knasper, vermalen. Die zak was dus toch niet leeg. Het was tijd voor een tweede ronde. De meisjes begonnen nu ook commentaar te geven bij de film. Ik kreeg de indruk dat ze niet zo overtuigd waren van de kwaliteit van het Frans psychologisch drama. Die indruk beïnvloedde mijn kijkervaring want ik getroostte me heel veel moeite om zelf wél blij te zijn met het Frans psychologisch drama: de draad was erg dun. Breekbaar. Ik begon me af te vragen wat elders in de zaal het koppel en de twee andere enkelingen van de film vonden. En van de lawaaierige chips op de achterste rij.
Op een gegeven ogenblik – het toppunt van de spanningsboog die zorgvuldig door de regisseuse was uitgezet – zegt een van de hoofdpersonages: ‘Je rentre à la maison.’ Commentaar van een van de meisjes: ‘Ik ga ook naar huis.’ Het leek duidelijk dat dit niet als een lovende commentaar was bedoeld. Ik ergerde me, draaide me om en zei in een impuls hardop: ‘Dat zou misschien beter zijn.’ Niet hard genoeg want ik hoorde een van de meisjes vragen: ‘Wat zei hij?’ Waarop een andere jongedame, die het wel had verstaan, mijn advies herhaalde. Daarna was het stil. En dat bleef het ook.
Ik bouwde mentaal een afweerschild tegen de priemende blikken in mijn rug. Toen de film gedaan was verliet ik vóór de meisjes de zaal en ik vond het beter hun geen blik te gunnen.
Ik zou het jammer vinden dat de kleine stad Brugge geen arthousecinema meer zou hebben. Er zitten altijd heel weinig mensen in de zaal. Daarom verkoopt Lumière, zo heet mijn favoriete cinema, chips en drank. Om mee te nemen in de zaal. Ik zou liever 12 of zelfs 15 euro betalen voor een filmervaring zonder chips. Ondertussen begrijp ik overigens niet hoe het mogelijk is dat mensen zo onbeschoft kunnen zijn.
De film was Avec amour et acharnement van Claire Denis. Maar dit was geen recensie van die film maar wel een stukje over naar de film gaan kijken in een zaal waar er behalve naar film gekeken ook chips wordt gegeten.
