Bij een lage zon werpt de balustrade een mooie arcering op het fietspad, maar hier gebeurt nog veel meer met licht en schaduw. Zoveel meer zelfs, dat het tot bespiegelingen van metafysische aard aanleiding geeft. Want wat is reëler: het grasje dat zich tussen de spijlen door een weg baant naar een andere werkelijkheid, of de schaduwen van zijn stervende buren die door het levenbrengende zonlicht op de spijlen worden geprojecteerd. Een platoons vraagstuk, voorwaar! En dat allemaal terwijl ik mezelf, trappenderwijs, naar boven hijs op de aanloop naar de fietsbrug over het kanaal van Brugge naar Oostende. En terug.
210921
