Volgens de inleider
antwoordde Lynch iedere keer dat men hem naar de betekenis van Lost Highway vroeg
met de tegenvraag: ‘Wat denkt u er zelf van?’ Dan gaf de vraagsteller een
interpretatie en Lynch zei daarop steevast dat het de juiste interpretatie was.
Hij hield geen rekening met wat er werd gezegd: de vrijheid van de toeschouwer
staat voor hem voorop en hij wil zelf geen betekenissen opdringen. En
misschien, zo denk ik nu, zijn die er niet eens. Lost Highway is om te
lachen. Ik zie geen andere mogelijkheid dan dat het Lynch’ bedoeling is om de kijker
op het verkeerde been te zetten. Toch die kijker die per se een plot of een
verhaal wil, die niet loskomt van het verlangen naar clichématige wendingen en
lijnen. Als Lost Highway een mooie, en zelfs een goede film is, dan
zeker niet omwille van het verhaal of de inhoud, laat staan de boodschap. Hier
gaat de vorm voorop: de kleuren, de beeldcomposities, de wisselwerking van
beeld en muziek. Dit is een esthetische film; de immoraliteit erin is maar Spielerei.
De persoonsverwisselingen en het onwaarschijnlijke plot – dat, als het wordt
geïsoleerd en op zich wordt geïnterpreteerd, niet anders kan dan vervelen of
irriteren – zijn er maar om de kluit te belazeren.
David Lynch, Lost
Highway, 1997
