Enkel van het personage dat de 83-jarige Anthony Hopkins speelt is de voornaam dezelfde als die van acteur – dat zegt natuurlijk wel
iets over de mate waarin hij zich met zijn personage identificeert, over de
angsten die hij daarbij heeft met betrekking tot zijn eigen ouderdom en de
dreiging van dementie. Want daarover gaat
The Father. Florian Zeller
toont met veel respect en inlevingsvermogen als het ware van binnenuit hoe in
de dementerende geest de betekenissen beginnen te verschuiven, hoe de
dementerende zijn greep op de wereld verliest en hoe weinig hij daartegen kan
doen. (En hoe weinig de mensen in zijn omgeving hem daarbij kunnen helpen.)
Personages en interieurs wisselen, er ontstaat een desoriëntatie, de patiënt
vervreemdt. Anthony is een trotse (en norse) man en weigert in te zien dat zijn
wereld nooit meer dezelfde zal zijn, dat er geen terugkeer mogelijk is. Zeller
kaart ook ethische kwesties aan. Wat met het eigendomsrecht? Zijn de dochter en
haar man uit op het appartement van hun vader/schoonvader? Wat met het recht
van de kinderen om een eigen leven te leiden dat niet volledig door de zorg om
de ouder wordt gedomineerd? Wanneer wordt opname in een tehuis onvermijdelijk?
De uitkomst van het verhaal is anders dan in Michael Hanekes zeer verwante
meesterwerk
Amour, maar daarom niet minder schrijnend. De
acteerprestaties van Hopkins en Colman zijn al even indrukwekkend als die van
Jean-Louis Trintignant en Emmanuelle Riva waren in 2012.
Florian Zeller, The Father (2020)
