Zestig kilogram wegen die jongemannen, of het zal niet veel meer zijn. Geen grammetje vet. Ze hebben net het tijdritparcours verkend. Ik stop voor een foto en grap ondertussen met de corpulente dame die in haar deurgat het ongewone tafereel gadeslaat. ‘De Duitsers zijn hier weer,’ zeg ik. ‘Deze keer blijven ze hier gelukkig maar een paar dagen.’ Het gekende repertoire dus. De magere pannenlatten hebben met die geschiedenis natuurlijk niets te maken, maar deze mevrouw kan ermee lachen. Ondertussen heb ik haar natuurlijk wel in mijn toestel gevangen. Het contrast tussen de lichamen. De tijd, de leeftijd, de tijdrit.
210918
