Kinderen van de migratie of: nog maar eens een zwarte bladzijde uit onze geschiedenis, een van de schandvlekken waarop onze huidige rijkdom is gebaseerd. Los daarvan heb ik toch ook vooral oog voor de beweegredenen van die mensen om naar hier te komen. De Italianen ontvluchtten de armoede. Maar het tekort dat ze in hun thuisland leden was niet enkel acuut, het had ook een toekomstdimensie. Eigenlijk komt het hierop neer dat die mensen hun leven opofferden met hard labeur in onmogelijke, gevaarlijke, onvertrouwde omstandigheden om een beter leven voor hun kinderen mogelijk te maken. De ene generatie zette een stap opzij voor de volgende en hoe nobel is dat niet? Het doet mij nog meer erkentelijk zijn ten aanzien van mijn eigen ouders. Zij hebben in essentie hetzelfde gedaan. Zij werkten om de armoede achter zich te laten en om zelfs – geholpen door de jaren zestig – welvaart te verwerven, niet alleen voor zichzelf maar ook voor hun kinderen. Die moesten het beter hebben; een grotere bestaanszekerheid opbouwen; studeren en niet, zoals zijzelf, hun leven moeten opofferen voor de generatie die na hen zou komen. En daar zijn mijn ouders in geslaagd – zij, zowel mijn moeder als mijn vader, verdienen mijn dankbaarheid.
(Langs de kant van mijn vader zijn er trouwens rechtstreekse banden met wat ik in de eerste aflevering van Kinderen van de migratie heb gezien. Hij had veel contact met de Italianen die kort na de oorlog in de Limburgse mijnstreek kwamen werken en er in barakken werden gehuisvest, en zijn eigen ouders waren eigenlijk ook migranten want zij waren tussen de twee wereldoorlogen om economische redenen uit het diepe Henegouwen naar Limburg verhuisd.)
