zaterdag
EMO
Ik wil wel naar een journaal luisteren of kijken, maar het
spijt me, als er een vraag komt in de zin van ‘Vertel ons, wat zijn de emoties
daar?’ of ‘Het was er vast wel emotioneel?’ of iets in die trant – ja, dan
vliegt de stekker er meteen uit. Nultolerantie! Als de berichtgeving dan toch
moet worden gekleurd door emotionaliteit, dan pleit ik voor een apart, en voor
mijn part elitair, programma met niets dan de feiten, een update voor wie enkel
wil weten wat het nieuws is en niet
de zoveelste herkauwbeurt van hetzelfde, of de emo-show die tegenwoordig na
elke calamiteit wordt opgevoerd met de hele obligate santenboetiek van kaarsen,
knuffels, rouwregisters… Dáár word ik al even ziek van als van de gruwel van
splinterbommen en afgerukte ledematen. Echt ziek. Omdat het ziek is. Neen, zolang er geen programma is
dat mij ook informeert over de oorlogen die op dit ogenblik in Irak en Syrië
worden uitgevochten, en in Jemen, en hoe zit het écht met de Bezette Gebieden,
en met de door de mainstreammedia geboycotte campagne van Bernie Sanders en de
sociale onrust in Frankrijk enzovoort enzovoort, en met de klimaatproblematiek
en het TTIP en de greep van Monsanto op de voedselindustrie en nogmaals
enzovoort, ja, zolang zo’n programma door als journalistiek verpakte emo-tv
wordt verdrongen, trek ik de stekker eruit. Het is nu genoeg geweest. ¶
