Ik kan me vinden in je bespreking, ook ik heb me geen moment
verveeld met deze film, maar ik zat ook niet op het puntje van mijn stoel. Ik
heb er niet goed uit waar het aan lag. Misschien het gelijkmatige ritme van de
film, geen echte climax, het fragmentarische en inderdaad, het einde dat onaf
voelt. Wie de biografie over Arendt van Elisabeth Young-Bruehl heeft gelezen,
herkent veel: het vermogen tot vriendschap van Hannah Arendt kwam goed tot
uitdrukking in de film, eveneens haar relatie met haar man. Ook het plezier in
debatteren met vrienden was goed neergezet. De actrice die Arendt neerzette in
de flashbacks leek overigens wel erg goed, toch vond ik dat de minder geslaagde
scènes. Elisabeth Young-Bruehl was trouwens een studente van Arendt en ik vroeg
me af of zij de studente was die aan het einde van de film even werd
uitgelicht. Overigens, laten we niet vergeten, de banaliteit van het kwaad is
zeker een goede aanvulling van Arendt en ook een mooi contrast met de mythische
beesten van geloofovertuigingen. Tegelijkertijd: het is niet de banaliteit van
al het kwaad. Of de analyse van Eichmann juist was, ik twijfel.
Prachtige analyse van de film. Ik ben er ook naartoe
geweest. Eigenlijk zou een dergelijke kijk, zoals jij die weergeeft Pascal,
telkens na een degelijke film aan bod moeten kunnen komen. Ik word er in ieder
geval 'wijzer' en nog meer 'denker' van!!
K.R.
*
*
Ik hou van je zin voor detail: de askegel van Hannahs
'sigaret, de skyline van Manhattan, de grijns van Eichmann. Subliem, P!
C.M.
