10 april 2013
Het gaat in de literatuur allang niet meer om de emotie maar
om de authenticiteit van de emotie en vaak zelfs, nog een stap verder in het
postmodernistische spiegelpaleis: over de authenticiteit van de perfiditeit
waarmee de emotie wordt geveinsd. Het vermogen om al deze ver- en
ontdubbelingen te detecteren en uit elkaar te houden wordt bij de lezer
verondersteld. Het spreekt vanzelf dat dit aanleiding kan geven tot een verlies
aan voeling met de werkelijkheid – wat is echt en wat niet?, en dus zijn er
blijkbaar veel dingen niet echt? – alsook van het vermogen om – als lezer – onder
deze epistemologische en ontologische matraquages
stand te houden.
