081115 – Met S naast mij kijk ik vanuit een stilstaande trein naar een sportief tafereel op een pleintje onder de spoorbaan. Een allochtoon gezin. De gehoofddoekte moeder, met een klein kind op de linkerarm en een pak op de rechterarm, op borsthoogte geheven, staat te keepen in een doel. De vader shot naar goal. De bal lijkt een eind naast de rechterpaal te zullen belanden, maar door het effect maakt zijn baan nog een ferme zwaai naar links. De bal ‘spat uiteen’ op de paal – en dat deze van metaal is, horen we tot in de trein: kleng!
Wat er dan in dat pak zit? Een adder, op sterven na dood. Het is de bedoeling dat die vader de adder doodshot. Wanneer S, in een vlaag van bewogenheid voor het ‘dierenwelzijn’, bezwaar aantekent tegen deze wrede marteling, vaart die vader tegen haar uit: ‘Ga er dan zelf mee naar Palestina!’
