081110 – Prachtige beelden en veel sfeer in The Assassination of Jesse James (Andrew Dominik, 2007), maar verdorie, wat is dat verhaal breed uitgesmeerd! Ergens halverwege de film ga ik achter de computer zitten – ik heb nog iets dringends te doen. ‘Roep mij maar als er iets gebeurt!’
Goede acteerprestaties? Ja, misschien. Maar als het na een uur of zo voornamelijk uit tics en goed bestudeerde lijzigheid blijkt te bestaan – tja, daar ga je dóór kijken. Brad Pitt of nitt.
Ik wens van deze film te onthouden (en daarom schrijf ik het hier op) een conversatie ergens uit het begin. De heren bendeleden zijn, op hun dooie gemak uiteraard, een treinovervalletje aan het voorbereiden in het berkenbos waar het spoor doorheen loopt. ’t Is net koffiepauze en er worden herinneringen opgehaald aan liefjes. ‘Ze had zo’n mooi geel haar, geel als…, als…’, zegt de ene, niet zo goed in vergelijkingen. ‘Als haar in een gouden zonnestraal’, zegt de andere – hij heeft al eens een boek gelezen. ‘Waw! Wat kun jij het goed zeggen!’, zegt opnieuw de ene. Hij ziet zo dat haar weer voor zich, en meteen ook de hele griet eronder. ‘Ja,’ antwoordt de andere, ‘met woorden kun je veel verbergen.’
Zie hier voor een goede bespreking.
