De voorstelling en de bedoeling van de foto lijken op het eerste gezicht duidelijk. Twee mannetjes kijken bewonderend naar een extra large Mercedes zoals je er niet vaak een ziet. Het contrast tussen het volkse van die mannetjes en het chique van de auto zorgt voor een humoristisch effect.Dat is eenvoudig en ook juist.
Maar er is méér. Deze foto toont aan dat een dergelijke eenvoudige boodschap wordt versterkt door elementen die niet op het eerste gezicht duidelijk overkomen.
De auto lijkt, door de werking van de perspectief, met zijn neus naar omhoog te wijzen. Er zijn twee mannetjes, maar ook twee wielen en twee klinken. En twee pijlers naast het deurgat in het rolluik. Dat rolluik is neergelaten. Het huis heeft drie traveeën, het zijraam van de auto heeft drie (opstaande delen waarin het glas gevat zit, ik vind het woord niet). De horizontale witte glanslijn op de auto rijmt mooi met de witte horizontale streep van de luifel.
Het lijkt allemaal niets te betekenen, maar al deze elementen vormen samen een ritme, een melodie. En inhoudelijk is natuurlijk het gesloten rolluik van doorslaggevend belang in dit decor. De auto staat te pronken, de etalage – waarin toch ook van alles te pronken ligt – blijft verborgen. Dat brengt een nieuw contrast aan, naast dat eerste tussen volks en chique. De twee mannetjes staan overigens aan de zijkant; het rolluik staat centraal in beeld en trekt, hoe beter je kijkt, steeds meer de aandacht naar zich toe.
Natuurlijk speelde dit alles niet mee toen ik de foto maakte. Ik passeerde er met de fiets, stopte op tijd want ik had het gezien, haalde mijn toestel uit mijn zak en drukte af. Pas later begon dat hele spel van ritmes en meerlagigheid, begon de foto te wérken.
