071113 en 071122 - Het gaat om schakeringen. Als de wolken een donkerder tint hebben dan het water, dan slaat wat daar grijs en grauw aan is om in een feest van licht, in iets zeer aangenaams en indrukwekkends. Dan krijgt alles een kleur, dan wordt de zee groen. Er zijn schuimkoppen, wit en zilver, die zich aftekenen tegen het diepe grijsblauw van de lucht, die er door het contrast nog dreigender begint uit te zien.
Op het strand van De Panne, aan de westkant, naar Frankrijk op, staan twee identieke metalen structuren. Een meter of vijf hoog, oranje van kleur, een twintigtal meter uit elkaar. Dwars op de vloedlijn. Het is mij onduidelijk wat ze daar staan te doen. Is dit een kunstwerk? (Dat wordt een normale reflex als je iets niet meteen kunt thuiswijzen, je zou het op de duur begot niet meer weten.) De oranje staketsels staan daar wel monumentaal te wezen. Daarmee bedoel ik dat ze groter lijken dan hun eigenlijke formaat en de rest kleiner maken. De mensen, bijvoorbeeld, die er onder- of tussendoor wandelen. Die op het zo goed als lege strand hoe dan ook door deze structuren worden aangetrokken. Een mooi motief is het voor foto’s. De kaders kadreren het achterliggende landschap. Het zand, de wolken, de haven van Duinkerke in de verte.
Ik probeer dit te vatten in een foto. Ik loop onder een van de structuren (sculpturen?) door. Draai me om, zie een ander licht: in het noordoosten zijn de wolken donkerder. En er valt licht op de muur van appartementsgebouwen. Het komt van de lage zon, die boven Duinkerke tot onder de wolken zakt. Het licht is fel nu, in zo’n zon kun je niet kijken. De stralen doen het oranje staketsel oplichten.
Een wandeling door een lege vlakte, zand, lucht, voorspelbaar aanrollend water – maar er gebeurt vanalles met het licht, met het perspectief, met kleur…
071113 en 071122 - Het gaat om schakeringen. Als de wolken een donkerder tint hebben dan het water, dan slaat wat daar grijs en grauw aan is om in een feest van licht, in iets zeer aangenaams en indrukwekkends. Dan krijgt alles een kleur, dan wordt de zee groen. Er zijn schuimkoppen, wit en zilver, die zich aftekenen tegen het diepe grijsblauw van de lucht, die er door het contrast nog dreigender begint uit te zien.
Op het strand van De Panne, aan de westkant, naar Frankrijk op, staan twee identieke metalen structuren. Een meter of vijf hoog, oranje van kleur, een twintigtal meter uit elkaar. Dwars op de vloedlijn. Het is mij onduidelijk wat ze daar staan te doen. Is dit een kunstwerk? (Dat wordt een normale reflex als je iets niet meteen kunt thuiswijzen, je zou het op de duur begot niet meer weten.) De oranje staketsels staan daar wel monumentaal te wezen. Daarmee bedoel ik dat ze groter lijken dan hun eigenlijke formaat en de rest kleiner maken. De mensen, bijvoorbeeld, die er onder- of tussendoor wandelen. Die op het zo goed als lege strand hoe dan ook door deze structuren worden aangetrokken. Een mooi motief is het voor foto’s. De kaders kadreren het achterliggende landschap. Het zand, de wolken, de haven van Duinkerke in de verte.
Ik probeer dit te vatten in een foto. Ik loop onder een van de structuren (sculpturen?) door. Draai me om, zie een ander licht: in het noordoosten zijn de wolken donkerder. En er valt licht op de muur van appartementsgebouwen. Het komt van de lage zon, die boven Duinkerke tot onder de wolken zakt. Het licht is fel nu, in zo’n zon kun je niet kijken. De stralen doen het oranje staketsel oplichten.
Een wandeling door een lege vlakte, zand, lucht, voorspelbaar aanrollend water – maar er gebeurt vanalles met het licht, met het perspectief, met kleur…