Conclaaf

Natuurlijk laat heel die pausverkiezing me Siberisch koud. Als ik afga op de mediaheisa er omheen, kan het niet anders of het is volslagen irrelevant. Ik zou het liefst van al een zwarte paus hebben, natuurlijk. Wat zou dat mooi zijn, met die witte soutane! En dan hopen dat het weer een lachende paus is… Maar Tettamanzi is ook een van mijn favorieten – zo’n naam, zeg! Daar kan Danneels niet tegen op. Zo. Ik hoop dat het nog lang duurt, daar in Rome. Dat aanmodderen met die witte en zwarte rook heeft iets heel aandoenlijks. Ik vind dat blikken schoorsteentje met dat dakje op ook zo amechtig, het doet mij een beetje denken aan de schoorsteen van de sleepboot van kapitein Oliepul in de stripverhalen van Nero. En dan te denken dat de kachel waarbij die schoorsteen hoort in een van de fraaist beschilderde binnenruimten ter wereld staat, de Sixtijnse Kapel. Ik hou ook van de animatiefilmpjes waarmee ons een idee wordt gegeven van hoe kardinalen zich van hun hotel naar de kapel verplaatsen of laten verplaatsen (er is een busje voor wie niet meer helemaal vlot ter been is), en van de weetjes waarmee de reporters de hun royaal toegemeten zendtijd vollullen: hoe krijg je witte rook (met droog stro), hoe krijg je zwarte rook (met nat stro of mos). Heerlijk, zo’n conclaaf! En zeggen dat we geen greintje zullen vernemen van alle haat en nijd en meedogenloze machtsspelletjes die daar nu in die beslotenheid worden gespeeld.