Verkeersborden vormen een dankbaar accessoire
voor ludieke straatfotografie – en precies dat gemakkelijke zorgt ervoor dat dergelijke
foto’s vaak subtiliteit missen. Waarmee
ik niet zeg dat deze foto wél subtiel genoeg is. ’t Is overduidelijk technisch
gezien een bijzonder onvolmaakte foto – maar precies dat duidt erop dat het
enkel om een ideetje ging, dat er weinig fotografische pretenties mee gemoeid
waren. De pijl wijst naar rechts, de mensen stappen naar links: veel meer dan
dat behelst het ideetje niet. Een suggestie van ongehoorzaamheid, zoiets. Maar
er is nog iets meer, niet genoeg om er een sterke foto van te maken weliswaar,
maar toch iets wat dat ene ideetje aansterkt tot iets wat nog een tweede keer
naar het beeld doet kijken. De vluchtlijnen van het perspectief van het steegje
sturen de blik. De beweging van de personen (de schemering vergde een lange
sluitertijd) contrasteert met het onbeweeglijke van de stenen, het bord, de
straat en de deur. En ja, er is de deur, die kleur binnenbrengt. En dan ga je
wat grondiger kijken, om te zien dat die kleuren mooi overeenstemmen: zowel het
blauw-witte verkeersbord als de rode deur resoneren in de kledij van het passerende driebenige
tweetal. Dat is puur toeval natuurlijk, maar toeval is in fotografie een zeer
relevante medespeler.
Brugge, Palmstraat
– 061213
