zaterdag 21 oktober 2017

de herfst van 2017 – 15



15 oktober 2017

17 – Vorige week was ik bijzonder verguld met een commentaar van Stefan Hertmans op mijn stukje over Sebald, waarin ik diens stijl imiteerde: 





18(...)

19 – (...)

20 – Er was heel wat volk op de vernissage, toch wel zestig of zeventig mensen. (...) De toespraak van H.E. was uitmuntend – hieronder het gedeelte daarin dat over mijn foto’s ging. Ik ging van de een naar de ander en herinner me van al die gesprekken niet veel meer. (...). P kocht het paard. (...).







Pascal toont foto’s die opgebouwd zijn vanuit een strakke compositie. Stilte en sereniteit bepalen de sfeer. De kijker stoot voortdurend op muren. Blinde gevels, naakte wanden, bolwerken van baksteen en beton. Daken als zigzaglijnen en messcherpe punten. Gebouwen, plekken en landschappen zijn geometrische vormen, geabstraheerd en anoniem.
Dingen spelen de hoofdrol.
Mensen blijven achterwege of zijn eerder toevallige passanten die dikwijls wazig worden weergegeven en harmonisch opgaan in hun omgeving. Een merkwaardig soort dramatiek ligt over de scènes.
Die geobjectiveerde wereld hunkert naar een soort klassieke esthetiek en subtiele schoonheid: het object wil behagen. Zo krijgen we impressies die vooral het zuivere en het ongerepte lijken te willen verbeelden. Zelfs een zijsprong naar een intiem portret of een huilend paard toont krachtige beelden, mooi en fragiel, maar het leven zelf verkeert in ademnood.
In essentie zeggen al de foto’s hetzelfde: “Stop all the clocks, cut off the telephone,/Prevent the dog from barking with a juicy bone,/Silence the pianos , enzovoort…”. Alles houdt even halt, maar de rust is kwetsbaar, het beeld wordt reeds opgeladen door iets onheilspellends. 
De fotograaf berust echter niet. Met zijn schijnbaar eenvoudige en stil-levende beelden wil hij iets in stelling brengen tegen dit soort evidente interpretaties. Zijn fotografisch universum toont dan wel een sterk ontmenselijkte wereld, maar dan wel één die het persé over ‘La condition humaine’ wil hebben.
Het sterk picturale en plastische karakter van dit werk dwingt je voorbij de oppervlakte, dieper in het beeld, wat haast vanzelfsprekend tot bespiegeling leidt. Het geheel opent telkens nieuwe deuren, wat het leven, dat zich achter de muren afspeelt, weer zuurstof geeft.
Heb dus aandacht voor wat niet wordt getoond, het is niet noodzakelijk een leegte; dikwijls ligt daar de sleutel.
H.E.


[Naschrift. Een fototentoonstelling (met een 25-tal foto's van mij + een foto-installatie van Sammy Roelant) loopt nog tot eind november in het Biekorfcafé, Naaldenstraat 4, Brugge - vergewis u wel eerst op 0499 326 478 van de openingsuren want die zijn niet altijd even gemakkelijk te doorgronden.]