woensdag 22 april 2015

& 10



BEZWEREN

De techniek onttrekt zich aan onze controle. Wanneer vroeger een platendraaier het begaf, kon je nog vaak min of meer de oorzaak aanwijzen, ook met twee linkerhanden. De naald was aan vervanging toe of de aandrijfriem was van het wiel gelopen. Met een cd-player – de naam alleen al klinkt gesofistikeerd – ligt dat enigszins anders. Het schuifje slikt tergend langzaam het schijfje in, en je bent weerloos overgeleverd aan de welwillendheid van het apparaat.

De cd-player bij mij thuis slikt nog wel, maar verteert slecht. Sommige plaatjes weigert hij af te spelen. Dat lijkt meer aan humeur te wijten dan aan muzikale smaak, want een en dezelfde cd leest hij nu eens niet, dan weer wel. Niet onoverkomelijk is dat, maar ook niet ideaal.

Vreemd dat je, overgeleverd aan deze grilligheid, bij het inschuiven van probleemschijfjes inwendig begint te bezweren. ‘Nu doe je het’, zeg je dan, ‘dit keer lukt het wel.’ Die rituele intimidatie werpt niet altijd vruchten af, maar je hebt op een volstrekt onredelijke manier wel het gevoel dat het daarzonder helemaal niet zou lukken.

Vorige week staakten de machinisten van de NMBS. Via de radio vernam ik dat ik vertraging zou kunnen oplopen. Dat zou mij behoorlijk ongelegen uitkomen, dus paste ik mijn bezweringstactiek toe. Met succes: wat mij met cd’s lukte, kon ik ook met treinen. Ik kwam precies op tijd op mijn bestemming aan. Maar ‘s avonds was ik, na een drukke dag, de staking van de machinisten vergeten. Tot ik, wachtend op perron 9, koud begon te krijgen. Voor mentale beïnvloeding van het Spoorwezen was het dan al onherroepelijk te laat.

Verschenen in De Standaard van 24 april 1995