voor deze rubriek selecteer ik de beste stukken die op deze blog zijn verschenen
29 oktober 2010
Op dezelfde dag gemaakt als de
vorige (en in hetzelfde pand): soms heb je van die begenadigde dagen
waarop je zelfs twéé foto’s weet te maken die vier, vijf jaar later nog altijd
deel uitmaken van je dagelijkse werkelijkheid. Ze hangen aan een muur,
ingelijst en wel. Ze spreken nog altijd tot je verbeelding.
Tot de verbeelding spreken – wat
een rare uitdrukking, eigenlijk.
Deze foto doet dat zeker. Toch bij mij. Ik geraak er niet op uitgekeken. Hoe
die hond lijkt op zijn baasje. Hoe die mensen met elkaar verwikkeld zijn, hoe
ze een eigen wereld vormen – ik bedoel: een die afgescheiden is van die van het
hondje. Hoe de hond de grond besnuffelt en de mensen elkaar. Hoe het tegenlicht
op de vloer valt. Hoe die man links bijna buiten het kader valt. Hoe dat hoedje
zo mooi op dat hoofd blijft staan. Hoe die vrouwen overduidelijk iets totaal
anders bespreken. Hoe hun gelaarsde benen zijn geplant. Hoe die groene rok
valt.
Ja, ik kan er naar blijven kijken. En het intrigerendste is: de
nadrukkelijkheid waarmee dat hondje centraal blijft staan. Eerst zie je de
hond. Dan heb je heel wat werk te verzetten met de mensen op de achtergrond. En
dan keer je via de man links terug naar het hondje en je stelt vast dat het
daar nog altijd heel centraal in het beeld aan het snuffelen is. Dat stelt
gerust.
