op naar de zestig 314

 

‘Het is hem aan te zien dat hij geleefd heeft.’ Als eufemisme kan dat wel tellen. Leven doen we namelijk, zolang we niet dood zijn, allemaal, zij het niet allemaal op dezelfde manier. Het spannendste ogenblik van de klasreünie van de retorica 1979-1980 – waar ik met een bang hartje heen was gefietst – voltrok zich bij het begin van ons weerzien-na-meer-dan-veertig-jaar: hoelang duurt het vooraleer ik hen zal, zij mij zullen herkennen? Ik treed niet in detail (en bovendien doe ik opmerken dat mijn bedenking niet slaat op de op de foto herkenbare personen), maar confronterend was de – euh – confrontatie wel.

210821

op naar de zestig 313

 

Heeft de naamgeving iets met Tsjechov te maken? Ik zou het niet kunnen zeggen. Het enige verband dat ik op Wikipedia terugvind, is dat de eerste twee bedrijven van Drie zusters zich afspelen in een salon. Maar dat zijn spijkers op laag water. Verbanden die bij het haar getrokken zijn. En dan heb ik het nog niet gehad over het papieren bootje, de caravan, de rolluiken en het kleur roze. Vandaag is het ijssalon nabij de brug van Plassendale gesloten wegens de ongunstige weersverwachting. Passerende fietsrecreanten zijn bij regenweer niet geneigd om een crèmetje te lekken. Het is geen zomer.

210820

6201 / de dingen 182

210805

 

6200

Omgeving Ruiselede - 210805

 

op naar de zestig 312

Toen ze nog klein genoeg waren om ze op de fiets mee te voeren, kwam ik hier regelmatig met mijn kinderen. Niet dat we fanatieke bio-adepten waren: het fietsritje naar bioslager Dobbelaere, toentertijd gevestigd aan het pleintje van het naburige Vivenkapelle, leverde behalve kwaliteitsvlees vooral quality time op. Mijn peuters keken uit naar het weerzien met het ‘IJzeren Paard’ – zoals we de naar aanleiding van Vivenkapelles overheveling naar Damme ingehuldigde sculptuur van Jef Claerhout hadden gedoopt. Abusievelijk want het is een bronzen beeld. In de winkel werkte een dame die mij, omwille van de gelijkenis, aan Lady Di deed denken.

210819

op naar de zestig 311

Toen ik op mijn terugweg van Sint-Martens-Latem per fiets Bellem (of all places) doorkruiste, viel mijn blik op deze cul-de-sac. En op het straatnaambord, dat ik eerst verkeerd als ‘Kinderblik’ las. In combinatie met het verkeersbord zette dit mij aan het denken over de eindigheid van onze kinderlijke manier van kijken, het verlies van de onschuld en dat we allemaal op weg zijn naar het einde. Ik draaide mijn kar om een foto te maken en pas dan las ik de ware toedracht: ‘Kinderbilk’. Mijn blik was te zeer op het mogelijke verhaal gericht, meer dan op de nuchtere werkelijkheid.

210818

op naar de zestig 310

De Chardonnay, mogelijk met kostbare vloeistoffen geladen, vaart vanuit Zeebrugge doorheen het Boudewijnkanaal naar het Fort Lapin, ook wel Larpin genaamd vanwege de talrijke kornijnen die er ook overdag op de gazons te spotten vallen. De brug over de sluis staat enige tijd open, ten detrimente van talrijke mopperende chauffeurs. De volumineuze aak vaart de Handelskom binnen en zet daar een zijwaartse beweging in, als het ware heupwiegend met de achterkant, zodat de voorsteven zich westwaarts richt ten einde het kanaal naar Oostende op te kunnen varen. Ik mag, bij wijze van oefening voor mijn dichtertjespensioen, dergelijke scheepvaartmanoeuvres graag observeren.

210817

6199

Omgeving Tielt - 210805

 

6198

Omgeving Wingene - 210805

 

driekleur 467

De Prinses was in de lente altijd het helderst, als de naaldbomen net uit de sneeuw tevoorschijn waren gekomen, als het diepgroen van hun fluwelen naalden bijna zwart afstak tegen het lichtbruin van schors en aarde. Het was inmiddels herfst. Ik kon haar nog wel zien, maar ze vervaagde: het rood en geel van de stervende zomer onttrokken haar gestalte aan het oog.

Tara Westover, Leerschool, 29

wolken 4297-4300

wolkenfragmenten uit Tara Westover, Leerschool

4297

De berg ontdooide en de Prinses kwam tevoorschijn op de wand, met haar hoofd in de wolken. (63)

4298

Windvlagen zwiepten om ons heen en joegen wolken door de lucht. (288)

4299

De volgende ochtend was er geen wolkje aan de lucht. (326)

4300

Hij had geen idee waarom ik al een jaar niets meer had ingeleverd, dus toen ik op een bewolkte middag in juni voor bespreking op zijn kantoor zat, stelde hij voor dat ik ermee zou stoppen. (377)

driekleur 466

Een naakte vrouw stelde dit voor. Van het blanke strand van het voorhoofd steeg de zwarte haargolf, kromde zich, ravenblauw glanzend, en keerde langs de slapen met grillige kronkelingen als een waterloop die tussen rotsen daalt. De borsten waren raak aangeduid, slechts met een punt en gebogen lijn, als een ‘point d’orgue’ in een partituur. Het puberteitsdons bloeide purper als een tros viooltjes. Maar de blik loenste zijlings langs de klare armbaan naar een vlam rood en geel: de appel van wellust en zonde in haar hand. Eva dus!

Raymond Brulez, André Terval, 98

 

6197

Sijsele - 210805

 

wolken 4292-4296

wolkenfragmenten in P.F. Thomése, Nergensman

4292

De ijsbloem, de wolk, de scheurenatlas in het oude plafond. (43)

4293

Daar lag hij te ijlen, ingepakt in de eeuwige sneeuw, toegedekt door de wolken. (101)

4294

Of fietsten ze hoog in het gebergte, voorbij de boomgrens, met het hoofd al boven de wolken, in een onontgonnen en nog mythisch niemandsland dat pas na de finish door hen in het wonderlijkste koeterwaals beschreven kon gaan worden? (107)

4295

Wie lang uit het raam kijkt, ziet veel veranderen. Neem de wolken.

Een toestand is een kwestie van verschuivingen. Er is iets en ineens is er iets anders.

Een tekst idem dito. Je kijkt ernaar en je kijkt er nog eens naar. Er is iets veranderd, iets is er raar aan geworden. Is er een woord weggehaald soms? Of toegevoegd? Zijn ze verwisseld? Geen tekst is twee keer hetzelfde, een tekst is zelfs niet één keer hetzelfde.

Als woorden konden bewegen als wolken kon hij het laten zien. (108)

4296

Buiten schreven de dieren hun voetsporen in humus, in het blauw tussen de wolken kalligrafeerden trekvogels hun runen. (169)

op naar de zestig 309

 

Binnen enkele weken worden tussen Knokke en Brugge de wereldkampioenschappen tijdrit gereden. De laatste hectometers komen hier zowat aan mijn deur voorbij. Ik kijk er dan ook naar uit om de heren en dames uit de verschillende categorieën met zestig kilometer per uur te zien voorbijzoeven. Alleen stel ik mij de vraag of het dan werkelijk nodig was om op de ring een nog niet eens zo lang geleden volledig vernieuwd wegdek af te schrappen en een nieuwe asfaltlaag te gieten. Moeten die sportlui niet ook op niet-biljartvlak terrein kunnen presteren? Het is toch geen WK driebanden of kader 47/2? 

210816

op naar de zestig 308

Dan komt er plots vanuit een zijstraat een oldtimer de weg opgetuft. Veel kleiner van formaat dan de huidige auto’s, smaller ook, met een karakteristiek motorgeluid en een geur van benzinedamp die ook al niet meer van deze tijd is. Geur? Nu ja, zeg maar stank. Dat is de keerzijde aan onze nostalgische waardering voor oude machines en technieken: we kunnen hun gebrek aan ecologische duurzaamheid niet ontkennen. Die charmante tuigen werden gemaakt in tempore non suspecto. Ze verslonden energie en grondstoffen, waren vervuilend en hebben bijgedragen tot de miserie waar we nu in zitten. Maar mooi waren ze wel.

210815