afscheid van mijn digitaal bestaan 143

voor deze rubriek selecteer ik de beste stukken die op deze blog zijn verschenen

14 september 2007

'Je bent goed bezig’, denk ik dan, ‘als je in staat blijk om een onverwacht moment van leegte te verwelkomen.’

Je zou denken dat een postkantoor in een middelgrote stad in een beschaafd West-Europees land in het begin van de 21ste eeuw, met een toenemende concurrentie van private postbedrijven, om tien uur ’s morgens al enige tijd als een naarstig gonzende bijenkorf zou functioneren, maar niet dus het postkantoor aan de Beurshalle in Brugge. Ik sta daar om twintig voor tien met een dringend te versturen pakje en moet vaststellen dat het kantoor pas over twintig minuten open zal zijn.

Wat doe je dan, als je zo ineens twintig minuten moet zoek maken?

Je maakt een wandelingetje, richting Zand, waar je een stadsgids aan een groepje halfgeïnteresseerde Engelstaligen hoort uitleggen wat de beeldengroep rond de fontein voorstelt. Waarna je het Concertgebouw binnenstapt (het dakterras is er al open om halftien, stel je voor!) om eens de foto’s van Malou Swinnen te bekijken.

Het is er niet echt de grote toeloop. Twee stadsambtenaren zitten zeven hoog hun krant te lezen, ze kunnen zo nodig onverwacht opdagende oversten al mijlenver aan de horizon zien opdagen – zodat ze ruimschoots de tijd hebben om ijverigere poses aan te nemen.

Malou Swinnen maakte portretten van musici enkele minuten voor zij het podium opgingen. Zij vroeg hen daarbij te denken aan Mozart. Ik weet niet of ik dat relevante informatie vind. Zou het een verschil uitmaken indien Malou de musici had gevraagd om aan Beethoven of Buddy Holly te denken?

Overigens wordt het mij niet vergund om mij bij het bekijken van de portretten met dergelijke prangende kwesties bezig te houden. De vijf haarscherpe en meer dan levensgrote opnames zijn uitermate ongunstig opgehangen: in het glas van de lijst zie ik vooral het panoramische uitzicht over de stad weerspiegeld.

Bij het postkantoor, het is inmiddels twee minuten voor tien, staat één man te wachten. Dan komen er twee vrouwen bij. Ik probeer wat schampere opmerkingen over het laattijdige openingsuur van het postkantoor. Dat je in de 19de eeuw tot vier postkoetsen per dag had en geholpen door een overheidsdienst een uitgebreide correspondentie met je maîtresse kon opzetten. Een van de dames kijkt me verrast, ja zelfs een beetje geamuseerd aan. ‘Ah, het licht brandt al,’ zegt de man. ‘Zijn het kaarsen of zouden ze al elektrisch licht hebben,’ opper ik.

Om vijf minuten over tien gaat de deur open. Ik heb, dankzij de Belgische Post, een vrolijk halfuurtje achter de rug. 

5439

Omgeving Furtwangen (D) - 190508

5438

Omgeving Furtwangen (D) - 190508

Araucaria araucana 6

190329

Araucaria araucana 5

190324

afscheid van mijn digitaal bestaan 142

voor deze rubriek selecteer ik de beste stukken die op deze blog zijn verschenen

24 augustus 2007

AFBETALING

Je hebt twee soorten mensen: zij die de nog niet afbetaalde auto of het nog niet afbetaalde huis waarmee ze rijden c.q. waarin ze wonen het hunne noemen, en de anderen, een minderheid, die dat niet doen. Ik behoor, stel ik niet zonder enige ijdele genoegdoening vast, tot veel minderheden, en ook tot deze. Ik ben van oordeel dat er in beide gevallen, huis of auto, pas van bezit sprake kan zijn als álle schulden zijn afgelost, en derhalve dat het pas geeft bescheiden om te springen met eigendomstitels zolang dat niet is gebeurd.

Wie afbetaalt, staat in het krijt, heeft schuld. Dat is, wellicht niet toevallig, behalve een economische ook een morele notie. Is het zondig een lening aan te gaan? (Ik bedoel van de kant van de lener: de woekeraar, die zijn geld met nietsdoen verdient, vind ik sowieso schuldig, in de morele zin – maar dat betekent niets want hij maalt daar niet om en dat is, vanuit zijn standpunt gezien, dat economisch is en geenszins moreel, zeer begrijpelijk en zelfs terecht want malen om niets is, economisch gesproken, tijdverlies.) Het enige zondige dat ik in het aangaan van een lening kan ontwaren, is dat de ontlener zich met die lening iets wil toe-eigenen wat hij zich normaal gezien niet zou kunnen veroorloven. Hebzucht. Maar je moet toch wonen? Dat is waar. Het lijkt derhalve niet moreel verwerpelijk om geld te lenen om een huis te kunnen kopen. Misschien wel als men er zich een wil aanschaffen dat veel te hoog geprijsd is. (Maar wat is een billijke prijs?) Een autolening aangaan is, omdat autorijden ten enenmale altijd te vermijden valt, moreel gesproken een heikelere aangelegenheid. Is de bestuurder die met een nog niet volledig afbetaalde auto op weg naar de bakker een kind doodrijdt schuldiger dan de bestuurder die, op hetzelfde traject, met een volledig afbetaalde auto een dergelijke calamiteit veroorzaakt?

Economie en moraal: ze passen op elkaar als een tang op een varken.

Terzijde: hypocrisie is geen katholieke exclusiviteit. Gisteren hoorde ik van een islamitische bank die iets gevonden heeft op het Koranverbod op intrest. Intrest heffen op een lening mag daar dus niet. Geen bank die daar beter van wordt, ook geen islamitische bank. (Economisch beter, welteverstaan.) De islambank heeft er iets op gevonden: zij koopt zelf het huis, en verkoopt het dan met winst aan de kandidaat-eigenaar. Dat mag wel. De kandidaat-eigenaar betaalt de volledige kostprijs van het huis in schijven af, en van rente is in deze constructie geen sprake. Simple comme bonjour.

5437

Omgeving Furtwangen (D) - 190508

5436

Bouxwiller (F) - 190506

facebookbericht 1202

Na twee maanden een aanzet tot een begin van een verkenning, noem het besnuffeling, wederzijds uiteraard, die misschien kan leiden tot een eerste informatieve ronde, wat uiteraard nog ver ligt van onderhandelingen, die tot de mogelijke vorming zouden kunnen leiden van wat eventueel, als alles meevalt, een volgende regering zou kunnen zijn, die het dan misschien ook maar een paar maanden uithoudt, als alles meezit. Ronduit beschamend, schandalig, wraakroepend.