090211 en 090220 – ...het was niet alleen angst voor sancties. Maar ambitie was het niet. (Had ik maar ambitie gehad!) Het was: verantwoordelijkheidsbesef. Het hoorde gewoon, zoveel mogelijk punten te halen. En het was: meritocratie. Als je scoorde, kreeg je een beloning. De straf bestond meestal uit het uitblijven van beloning. Mijn ouders waren behaviouristen zonder het zelf te beseffen. En ik, mutatis mutandis, een rat in een kooi. Een -7 was een zeldzaamheid. Pas bij 6 of 5 begon er iets te zwaaien. En wat als het een buis was? Dat weet ik niet, het kwam nooit voor. Ondenkbaar!
Nu is het precies omgekeerd. Ze zijn wel vrij en mondig maar ze krijgen alles te gemakkelijk en dan zijn ze niet bestand tegen tegenstand. Het heeft zeker ook met de ouders te maken. Een vader die achter het stuur vloekt op een verkeersagent kan in vijf seconden twee jaar pedagogisch werk van een lagereschoolmeester ongedaan maken.
Er zijn geen waarden meer, mevrouw.
