090213 – Naar aanleiding van mijn enquête hier (‘Wat voelt u als u op straat wordt gefotografeerd door een onbekende?’) en het toch wel verrassende om niet te zeggen ontnuchterende resultaat ervan, een gesprek met enkele bevriende collega’s-fotografen. (De helft van de respondenten was veeleer negatief (vier vonden het ‘vervelend’ en acht zeggen ronduit dat ze het ‘niet vinden kunnen’), zeven stonden onverschillig en slechts vijf mensen, iets meer dan één op vijf dus, zegden het ‘prettig’ te vinden op straat te worden gefotografeerd door een onbekende.)
Uit het gesprek onthoud ik dat P. zich niet van zijn stuk laat brengen door negatieve reacties. Hij is overtuigd van zijn missie. Hij is het met L. eens dat het heel belangrijk is dat je een enthousiaste attitude uitstraalt. Je hoeft niets te vragen als je ziet dat je ‘object’ je heeft opgemerkt en een dusdanige blik op je afvuurt dat hij jou wel eens over jouw gefotografeer zou durven aanspreken. Wees hem – na te hebben afgedrukt – te snel af met een big smile of een opgestoken duim, zo van: tof hoor, dat tafereeltje waarin jij een hoofdrol speelt! Als er dan toch iemand protesteert, dan is, volgens L., het beste antwoord zeggen dat je ‘a serious photographer’ bent.
(Uiteraard is de bedenking op zijn plaats of je met 24 stemmen van een relevant resultaat kunt spreken. Maar anderzijds is het toch ook wel zo dat die 24 deelnemers zelf al behoren tot wat je een ‘select publiek’ zou kunnen noemen, een publiek dat hier regelmatig langskomt en waarvan je dus zou verwachten dat het, aangezien hier toch ook wel af en toe eens wat straatfotografie te bewonderen valt, geneigd zou zijn er niet zo’n uitdrukkelijk bezwaar tegen te hebben op straat te worden gefotografeerd door een onbekende.)
