In je interessante bijdrage Terugblik (28) van 21 januari heb je volkomen gelijk. Ik voeg er graag nog volgende bedenkingen aan toe. Tentoonstellingsomgevingen prikkelen mij ook altijd -zoals iedere andere omgeving met 'fotografische mogelijkheden' -. Niet omwille van de aanwezigheid van kunst, maar omdat er mogelijkheden zijn voor boeiende foto's. Wat mij dus zelden interesseert is een foto van het afgezonderde werk te maken -noem het een 'objectieve' weergave van het kunstwerk of de foto dat moet dienen als document-.
Meestal is het kunstobject slechts een aanleiding, één element in een nieuw geheel, net zoals mensen of de ruimte of bepaalde elementen uit de ruimte eveneens deel kunnen gaan uitmaken van een nieuw beeld.
Zie bvb.ook 1 of 2 of 3 of 4
Soms gaat het kunstobject zo sterk op in het geheel dat het niet echt meer opvalt.
In het vb 5 zijn de aanwezige foto's nauwelijks nog zichtbaar. Vaak zijn kunstobjecten echt deel van de omgeving dat we ze nauwelijks nog beschouwen als kunstobjecten, zoals in 6
Ze maken dan deel uit van het publiek domein en dus -letterlijk- openbaar kunstbezit.
Wat met fotografische beelden die een culturele, commerciële, etc. betekenis hebben gekregen, zoals affiches voor een film, theaterstuk of evenement zoals in 7 of voor echte wallpapers die stedebouwkundige ingrepen moeten ondersteunen zoals in 8 ?
Wat met architectuur zoals in 9 ?
Dan gaat het helemaal niet meer om dat kunstobject -vaak vind ik dit dan de meest geslaagde foto's-.
Vaak is de vermelding van het kunstobject niet langer relevant. Wat niet wegneemt dat je de informatie over de locatie, de kunstenaar en/of het werk bij de foto vermeldt. Ik probeer dit in de mate van het mogelijke toch te vermelden en als ik mij de kunstenaar of het werk niet meer herinner, dan hou ik het bij de locatie.
Luc
