AFFIRMATIEF
In het leger hoor je de best opgepoetste ijzervreters ‘affirmatief’ zeggen als ze – tenminste als het over militaire kwesties gaat – een door een collega-ijzervreter gestelde vraag bevestigend beantwoorden. Ga daar maar eens aan staan.
Het moet iets te maken hebben met het feit dat je er in het leger geen persoonlijke mening op hoort na te houden. Of een persoonlijk engagement kunt ontwikkelen – zoals in het woord ‘ja’ toch altijd iets van ‘met inzet van eigen lijf en leden’ weerklinkt. ‘Affirmatief’ drukt uit dat je een antwoord geeft met dezelfde strekking als een gewoon ‘ja’, maar dan zonder je persoon als waarborg. Het is een zakelijk, onpersoonlijk ‘ja’. Het is het ‘ja’ van de computer, hoezeer die ook zijn best doet om jou in de zogenaamde dialoogvensters persoonlijk aan te spreken.
Ik weet het niet, hoor. Ik denk luidop na. Blij dat ik dat nu kan en dat ik niet in een situatie zit zoals in 1987 toen ik, als soldaat-milicien nummer zoveel en zonder persoonlijke mening, althans niet een waaraan ik uiting kon geven, vaak met die enigszins potsierlijke manier van bevestigen werd geconfronteerd.
