071008 - Ik denk, L., dat je je bij je lectuur een beetje moet durven laten drijven op wat zich aandient. Dat er een 'natuurlijke' lijn in je interessesfeer ligt en in de volgorde waarin de boeken zich aandienen. Dat, eigenlijk, alles naar alles verwijst, en dat de essentie van het lezen zich op de duur niet in de boeken zelf bevindt, maar in de relaties tussen de boeken. En natuurlijk denk ik ook dat je het voor jou waardevolle moet herkennen: je moet, als iets jou echt aanspreekt, de moed opbrengen om erbij stil te staan en dieper door te dringen.
En je moet ook een neus hebben voor wat alleen maar commercieel is, of een hype. Enfin, je moet niets natuurlijk. Je bent een gepassioneerd lezer, dat is al heel veel. Het wordt een zeldzame soort.
Dat dieper doordringen heb ik met Brouwers, nu, zoals ik het eigenlijk niet zo heel vaak met een auteur heb gehad. Ik heb het vooral met auteurs met een eigen toon, een eigen melodie: Sebald, Borges, Proust, Reve. Ik heb het niet met, bijvoorbeeld, Mulisch, Lanoye, Hemmerechts - bwaâârkk.
Nu ja, wordt die Hemmerechts eigenlijk nog wel gelezen? Wist je hoe haar recentste boek heet? Het land van Dutroux. Jawel, je moet maar durven. (*)
Die Nachttrein naar Lissabon van Pascal Mercier had ik gisteren nog in mijn handen. En ook: Sandro Veronesi, Kalme chaos. Ken je die? Je weet, of je weet niet, dat ik leesclubs leid, en ik moet toch regelmatig nieuwe auteurs en titels zoeken. Tips zijn altijd welkom. Is die Mercier geschikt?
Vriendelijke groet,
071012 – (*) Eindelijk wordt, stilaan, de mythe-Hemmerechts doorgeprikt. Nu bijvoorbeeld ook door Wim Helsen, die bij mij zeer hoog staat aangeschreven (‘Moefie Moefie’) en die in Humo, ik denk die van deze week, kortweg met de vermelding van haar naam reageert op de vraag welke schrijver of welk oeuvre ‘overschat’ is.
