Elke generatie heeft haar pantheon van grote namen waarmee zij is opgegroeid. Namen die gelijkstaan met roem, faam, heldendom. Namen die de kracht hebben van normen. Jacques Brel, Eddy Merckx, Marc Sleen, Hugo Claus, de paus… Of je ze aanbidt, adoreert, verafschuwt of haat doet er niet toe, een voor een verdwijnen ze en je referentiekader brokkelt af. En ondertussen merk je dat je kinderen een ander pantheon opbouwen. Elke generatie heeft haar eigen referentiekader. Marlon Brando is een van de namen in jouw rijtje. Ze verdwijnen, de ene na de andere grootheid. John Lennon, George Harrison… Je merkt het nauwelijks, maar op een dag dreig je wakker te worden in een wereld zonder voorbeelden. Briek Schotte, Ray Charles, koningin Juliana… Het doet me niets voor elk afzonderlijk, maar de som van al die overlijdens lijkt nu al onoverkomelijk.
Eigenlijk komt het er op aan om nieuwe namen op te zoeken en toe te laten. Dat zal het ook wel zijn, zeker: jong blijven? Paul Auster, Tom Barman, PJ Harvey, Zinedine Zidane…
