De Tour is gerationaliseerd. Armstrong en de machine van US Postal, de zogenaamde blue train, hebben alles berekend, uitgeprobeerd, uitgepuurd. Elk kent zijn plaats, vervult als een rad zijn rol. A en B in het dal, C en D in de vroege klim, daarna perst E er nog eens alles uit, en dan is het de beurt aan ‘de Amerikaan’. Die toont vooral geen emoties, fietst als een robot. Zelfbewust, trots, hautain. De anderen staan er alleen voor en zwoegen zich een weg naar boven. De laatste concurrent, Basso, wordt aan de boss gebonden door banden van vriendschap en verplichting. Jij krijgt een overwinning, en dan val je mij voor de rest niet aan, okay? De poëzie is uit de Ronde. Grote sportieve prestaties, daar niet van, maar mij interesseert het geen zak meer. Een etappeverslag heeft tegenwoordig de voorspelbaarheid van een natuurdocumentaire. En daartoe wordt het eigenlijk ook gereduceerd. Op den duur kijk je meer uit naar de mooie landschappen dan naar het koersverloop.
