Dag 164 vVH&C

080129 en 080208 – In de leesclub deze voormiddag Kalme chaos van Sandro Veronesi. Ik was onzeker. Ik had niet echt een visie op het boek. Ja, ik had Kalme chaos zeer graag gelezen, maar ik was er niet uit. De leesclubleden hebben mij over de streep getrokken. Eentje had het boek zeer goed gelezen, beter in elk geval dan ik had gedaan. Van haar leerde ik wat Veronesi eigenlijk heeft willen zeggen. Dat Pietro zijn vrouw, Lara, die dus in het begin van het boek, terwijl Pietro een andere dame aan het redden is, en daarbij een knoert van een erectie krijgt (die hij overigens later in het boek, nuja, u leest dat zelf wel, het is een bijzonder pittige seksscène – ook daarover ging het vanmorgen, of Veronesi er daar niet óver ging, wij vonden van niet dus, maar ik wijk af) – dat Pietro dus zijn Lara nooit echt goed graag heeft gezien, dat hij ze derhalve nu ook niet goed kan missen, en dat het dus niet hoeft te verbazen dat zijn pijn, en dus zijn rouw, uitblijft. Pas helemaal op het eind, door toedoen van zijn dochtertje Claudia, op wie Pietro zijn gemis van gemis had geprojecteerd, dringt de omvang van het verlies tot hem door en kan zijn verwerking pas echt beginnen.