Dag 153 vVH&C

080202 – Twee weken geleden zag ik L’Enfant van de gebroeders Dardenne en ik herinner me nu vooral de rusteloosheid, het voortdurende bewegen. De protagonisten gaan te voet, duwen een karretje voort, rijden op een brommer, duwen dan die brommer voort, rijden mee op de bus, steken dan weer, tussen vervaarlijk voorbijrazende voertuigen, een straat over, rijden met een auto, proberen lopend aan de politie te ontsnappen, enzovoort. Het staat nooit stil, je maakt nogal wat verplaatsingen mee. En dan zijn er uiteindelijk de stilstand in het prison en de verzoening, die ook al opvallend statisch in beeld wordt gebracht.