Ingezonden stuk

Die foto's met door vierkantjes onherkenbaar gemaakte gezichten, ze zijn zo akelig. En meer nog de beelden die door veiligheidscamera's opgenomen werden. De eindeloze herhaling daarvan, van de ogenblikken waarop alles nog mogelijk was, waarop het nog kon niet gebeuren. Het slachtoffer ademt nog, de daders hebben zichzelf nog niet veroordeeld. Zoals die kinderen in dat Engels grootwarenhuis: ze staan in het neonlicht rond die kleine, hun jassen zijn te groot, hun schouders te stoer en ze nemen hem mee. Later werd dat beeld gebruikt door een kunstenaar en legde de familie klacht neer. Later schreef een antropoloog dat het allemaal aan de verveling ligt en dat in tribale samenlevingen de kinderen bessen plukken en vuur aanmaken en geen kleine kinderen doodslaan.