241222
NEEN DUS
Het citaat van de dag is een uitspraak van schrijver en theatermaker Rebekka De Wit, voor De Standaard opgetekend door Guinevere Claeys: ‘Ik heb al zo vaak de vraag gekregen of kunst de wereld moet redden en het lijkt wel dat ik die vraag geïnternaliseerd heb – als een opdracht. Terwijl ik het zo’n irritante vraag vind. Want daarmee zeg je dat kunst zelf níét tot de wereld behoort. Het is een vraag die kunst isoleert, en isoleren is de eerste stap naar het elimineren ervan.’
Als je van kunst verwacht dat ze de wereld redt, dicht je haar een verantwoordelijkheid toe die ze niet in eerste instantie hoort te hebben. Het creëren van schoonheid kan niet worden herleid tot functionaliteit. Die verwachting creëren is op zich al een manier om de kritische functie die kunst wel degelijk kan hebben te neutraliseren. Wie denkt dat kunst de wereld moet redden, maakt haar eigenlijk monddood en haalt die last weg van de schouders van de personen en instanties die het wél zouden moeten doen, zonder zich in de eerste plaats om het creëren van schoonheid te moeten bekommeren: de politici, de bedrijven, de georganiseerde burgers zelf. Overigens was de vraag - 'Kan kunst de wereld redden?' - in 1993 een van de slogans van Antwerpen Culturele Hoofdstad. Mocht kunst inderdaad de wereld kunnen redden, dan was het misschien al gebeurd, toch?
https://www.standaard.be/cnt/dmf20241219_96755526
