Een onbemande reclamebunker, in de hal van het station: twee laptops op een sokkel en een uit twaalf flatscreens samengesteld scherm waarop onderwaterbeelden zijn te zien met daarop Flipperachtig lachende dolfijnen. Het moet ons, forenzen, bewegen tot de aanschaf van een nieuw computerbesturingsprogramma. Maar forenzen doen wat forenzen doen: ze haasten zich naar de trein. Daardoor blijft mijn blik haken aan de rode broek van een jonge vrouw die stilstaat en naar dat submarine beeld staart. Zij is ook gevat door iets, maar waardoor?
