29 oktober 2012
Met S. gesproken over het
pathologiseren van lastige pubers (naar aanleiding van los ingeslagen 31).
Mijn stelling was: veel problemen ontstaan pas door het benoemen van het
probleem, dat dus tot dan toe eigenlijk geen probleem was. Of toch geen écht
probleem. Maar natuurlijk zijn er wel degelijk echte probleemgevallen, waar je
maar beter op tijd bij kunt zijn – en dat gaat nu eenmaal niet zonder benoemen.
Vandaar mijn opmerking dat je met dat benoemen zeer zorgvuldig te werk moet
gaan. Benoemen vergt onderzoek en diagnose. Dat onderzoek zou – idealiter, ik
weet niet of zoiets haalbaar is – moeten gebeuren zonder dat de onderzochte
weet dat hij/zij onderzocht wordt. Expliciteringen van het probleem zijn in elk
geval uit den boze vooraleer dat onderzoek is afgerond en een onweerlegbare
diagnose is gesteld. En precies dat laatste wordt tegenwoordig te gemakkelijk
over het hoofd gezien.
