Met zijn zeer sterk geformuleerde reactie op de uitschuiver
van de tandem Di Rupo-Albert II heeft Bart De Wever, ik zeg het niet graag, gelijk: het koningshuis moet politiek
neutraal zijn en, zoals in Nederland, een verenigende functie hebben. Het is
natuurlijk wel een beetje hypocriet voor een partijvoorzitter die van
polariseren de jongste weken zijn handelsmerk heeft gemaakt, maar dat verandert
niets aan zijn gelijk in deze kwestie. De intellectuele eerlijkheid gebiedt mij
om dat toe te geven nadat ik mij de voorbije dagen nog verontwaardigd verzette
tegen BDW’s visie op cultuur, het gedrag van een diplomaat van N-VA-signatuur
in Congo-Brazzaville en de tegen progressieve intellectuelen gerichte
intimidaties. Ik vind het zeer vervelend dat deze koningskwestie – ik kies het woord omdat BDW in zijn tekst handig inspeelt
op Alberts zeer ongelukkige verwijzing naar de jaren dertig – de
partijvoorzitter van de N-VA uitstekend van pas komt om zijn uitschuivers van
de voorbije dagen onder de mat te vegen. Nu gaat alle aandacht naar dit voor BDW
zeer welgekomen, en door Di Rupo veroorzaakte, succes – zeker nu hij heeft
aangekondigd de koninklijke prerogatieven op de politieke agenda te zullen
plaatsen en de andere Vlaamse partijvoorzitters, die via hun vicepremiers in de
federale regering door Di Rupo in de wind zijn gezet omdat zij met betrekking
tot de koninklijke kerstboodschap niet werden geconsulteerd, niet anders zullen
kunnen dan hem hierin te volgen. Dat zal de N-VA alleen maar versterken. Mij is
het daarnet op de radio alvast opgevallen hoe BDW spreekt van ‘de helft van de
Vlaamse kiezers’. Bij mijn weten zitten de Vlaams-nationalisten in de voor hen
meest optimistische scenario’s toch maar aan 35 tot 40 procent? Of telt BDW er nu
al, nu het cordon tussen zijn partij en het Blok nauwelijks nog bestaat, het
Vlaams Belang bij?
