reactie
Dag Pascal,
Dit zette ik vandaag op mijn blog. We verschillen niet
echt in onze visie op Amour. Maar 'koel' zou ik hem nooit
noemen....
"Amour is een film die in je achterblijft. Die schitterende oude
gezichten, waar geen schmink voor nodig was. Die echtheid, waar geen vertolking
voor nodig was. Die traagheid en die stilte, die dit leven het ritme geven
waartoe het al jaren veroordeeld was. Die s’il te plaits, die pardons, die
chéries, die je m’excuses, die even zovele kleine aanrakingen zijn. Dat stille
licht. Die binnenwereld, terwijl de grote buitenwereld enkel achter gordijnen
wordt getoond. Of in de zorgen van een verloren, vereenzaamde dochter.
En vooral de onvermijdelijkheid van de aftakeling blijft in je achter.
Zo groot als hij zich houdt daarin (telkens weer verzamelt hij beetjes moed om
haar te verzorgen, te eten te geven), zo klein wordt zij. Vooral wat er met haar
haar gebeurt, treft mij als een slag in het gezicht, veel meer dan haar moeilijke
stappen. Dat mooie haar maakte haar voordien tot zo’n mooie oude vrouw, en wordt
nu geleidelijk een afgrijselijke kap, een doek van grijs waarin ze wezenloos
ingesnoerd verzinkt. Ik zag het bij mijn moeder en schoonmoeder: wie bedlegerig
is, verliest alle golvende schoonheid van het haar. Alsof haar beweging is met
de beweging van leven, en mee ophoudt als die beweging ophoudt...
Maar in dat ophouden te bewegen, zijn zelfs de dingen nog beter af dan
de mensen. Haneke toont beelden van de schilderijen, van de gangen en meubels
met hun kleine schaduw en glans, maar zij takelen tenminste niet zo af als de
vrouw daar in dat bed. Of toch niet zo snel...
In een wereld die barst van het tollend, stromend bestaan in ontelbare
vormen, toont Haneke een kleine binnenwereld: twee oude mensen in hun verzonken
appartement, mooi oud trouwens als hun mooie oude gezichten. Mooi oud als de
piano met zijn oude muziek, en als de herinneringen in de oude foto’s, en als
het gevoel dat ze bij die foto’s uitspreekt (dat het toch mooi is, dat leven,
dat lange leven), en als de oude bewegingen van een stel dat al zoveel jaar bij
elkaar is, tegen elkaar aangewreven tot het geen pijn meer doet... En hij noemt
die mooie binnenkant amour... En hij laat alles beginnen met stilte, en alles
eindigen met stilte. En ook die stilte, en we kennen haar al zo lang, is hier
mooi..."
mvg
Guido Vanhercke
