maandag 22 oktober 2012

los ingeslagen 27

21 september 2012

Gisteren hoorde ik op het werk dat er een vacature circuleert voor ‘halftijds (eind)redacteur’ op de Standaard der Letteren. Ik kreeg de advertentie onder ogen en kon vaststellen dat ik de geknipte persoon ben: ruime ervaring met eindredactiewerk, belangstelling voor literatuur en non-fictieboeken, ervaring met deadlines en met het schrijven van interviews, reportages en recensies… Geen wonder: ik heb het allemaal al eens eerder gedaan, en wel op diezelfde Standaard der Letteren. De hoofdredacteur die mij toen ontsloeg, maakt nu in Nederland grote sier – het is dus niet onredelijk te denken dat ik nu wél zou mogen blijven. Maar ik denk er niet aan. Nog afgezien van het feit dat het goed is waar ik nu zit, lijkt het me geen goed idee op mijn stappen terug te keren. Een nieuwe generatie is aangetreden. Bovendien, ik zou opnieuw voortdurend boeken moeten zitten lezen die ik niet zelf gekozen heb, en we zijn bijna twintig jaar verder inmiddels en ondertussen is het literaire klimaat helemáál verziekt. De beleidsopties die ik toen probeerde door te drijven, waren toe al te hoog gegrepen en zijn nu helemaal oubollig en uit de tijd: te traag, te ernstig, te moeilijk. Nu moet je dansen naar het pijpen van de markt, informeren bij schrijvers welke restaurants ze frequenteren en vooral geen stukken schrijven die langer uitvallen dan vijfhonderd woorden. Neen, het zal zonder mij zijn.