dinsdag 28 september 2004

Wagner in Israël

Stukjes als dat over André H. hieronder leiden tot leuke gesprekjes via e-mail. Luister even mee…

Ik wil er slechts in die mate mee te maken hebben dat ik wil weten wat er gebeurt en hoe het met de mensheid gesteld is. Dit soort manifestaties is een goede barometer. Ah, zo zit het dus! Zo denken de mensen. Zo zit de esthetiek van het janhagel in elkaar. Dat moet je wéten, want je moet het kunnen herkennen.
Eerst dacht ik dat de vergelijking met de nazi-esthetiek te gechargeerd was, maar hoe langer ik erover denk, hoe zekerder ik ben dat er wel degelijk een band bestaat tussen kitsch en totalitarisme. Kitsch als het organiseren van emoties, waar dan dat totalitarisme zijn profijt mee doet...
De toespraken van Hitler waren in de eerste plaats een esthetische aangelegenheid; de inhoud, die iedereen toch al kende, kwam slechts op de tweede plaats...
Als je er zo begint over te denken, wordt het ineens duidelijk hoe het komt dat het Blok alvast virtueel de grootste partij aan het worden is… Wiens esthetica is tegenwoordig de norm op de buis?
Overigens, wist je (ik lees het nu net in een betrouwbare bron (Tertio)), dat het in Israël bij wet – bij wet! – verboden is muziek van Wagner uit te voeren?
Maar goed, het leven gaat door, trek het je niet te zeer aan!
Liefs,