Nu, als je het vergelijkt met de sub-debussyïaanse
überkitsch van een Federico Bitossi in 'One Night in Bangkok' (regie Wolfgang
Commodore, met Jean-Pierre Coeckelberghs en Anne-Marie Ziffert in de
hoofdrollen en gedraaid op Fuji Bètamax-300 pellicule) en de protonazistische
marscadansen van Federíco (toevallig ook Federico, maar dan wel met een accent
(í) in plaats van een punt op de i) Adorni (en niet Adorno natuurlijk, wiens
muziektheorieën we hier wijselijk buiten beschouwing zullen laten)), dan valt
de muzikale smaak van Paolo Sorrentino echt wel mee en is de zijdelingse
opmerking die eventueel over zijn score kan worden gemaakt uiteraard volkomen
naast de kwestie (vandaar: zijdelings) en bijgevolg geen argument om 'Youth'
geen meesterwerk te blijven vinden. Overigens - zo kan ik voor mezelf stellen
zonder te willen veralgemenen - kan het comfortabel zijn om van muziek geen
kaas te hebben gegeten - zoals sommigen beweren - want zo worden mijn
cinematografische genoegens alvast niet bedorven en bedolven onder melomane spritztechnologie.
