APART
Volgens recent onderzoek zou – ik ben even de juiste cijfers kwijt maar wat doet het er toe, het hart laat zich niet meten – tien procent van de personen die een relatie hebben niet onder hetzelfde dak met hun partner leven. Zij hebben, zoals dat dan heet, een LAT-relatie. Zij Leven Apart Tezamen. Vaak – vergeef me dit woordspelinkje – doen ze dat op een appartement.
Het is een logische en niet eens kwalijke evolutie, vind ik. Samen met kinderen uit een vorige relatie, die daar niet voor kiezen, kiezen voor een zogenaamd ‘wedersamengesteld gezin’, is in elk geval veel minder evident. Een LAT-relatie brengt heel wat praktische beslommeringen met zich mee, dat is waar, maar die verzinken in het niet bij de psychologische bezwaren die ontstaan doordat het ‘wedersamengestelde gezin’ niet organisch gegroeid is: je moet daarin onverenigbaarheden samenbrengen – en dat is met menselijk materiaal verre van evident. Bovendien is het zo dat een mens ook in een ‘normaal’ gezin best wel het gevoel kan hebben zeer ‘apart’ te moeten leven. In dat opzicht zou het wel eens kunnen dat een LAT-relatie ook voor vele jonge koppels, waar er in het geheel geen sprake is van doorstane ontgoochelingen en wedersamenstellingen, aanbevelenswaardig is of minstens het overwegen waard. In een tijd waarin de helft van de huwelijken na een paar jaar stranden, lijkt het me in elk geval niet frivool om eens over de beschikbare en mogelijke samenlevingsformules na te denken. Waartoe eigenlijk, dat zich opsluiten in een jong gezin, apart – inderdaad – van al het andere? Onder dat ene, beklemmende, verstikkende en fnuikende dak?
Statistieken en onderzoeken leveren cijfers op maar wat je er natuurlijk nooit in ziet, zijn de concrete situaties, de levende mensen. De emoties. De vreugde en het verdriet van al die legioenen die in intieme stellingenoorlogen verwikkeld zijn en van al die individuen die, roeiend met de riemen die ze hebben, proberen er het beste van te maken. Uiteindelijk is iedereen ‘apart’ – het ‘volledig in elkaar opgaan’ is niet meer dan een achterhaald romantisch verkoopsargument, gehanteerd door een maatschappij die er baat bij heeft het huwelijk als hoeksteen te beschouwen. Verbondenheid is allerminst een gegevenheid, ook niet bij de grootste liefdes, maar moet altijd bevochten worden – al dan niet onder de latten van één dak, ‘normaal’ of niet, al dan niet ‘wedersamengesteld’.
