Het mooie van het Sarkozy-filmpje, en het ondermijnende ervan, is dat je nu nooit nog, de eerstvolgende vijf en misschien wel tien jaar, die man zult bezig kunnen zien zonder opnieuw zijn zattemansmimiek voor ogen te krijgen. In elk woord, elk gebaar, elke gelaatsuitdrukking zal dat alcoholische gehakkel en gemompel en gewankel doorslingeren en -schemeren…
En het effect wordt uiteraard nog versterkt doordat de man ook in nuchtere toestand al een heel uitgesproken en herkenbare lichaamstaal heeft, met zijn uitzwaaiende armen, rubberen rug, opwippende wenkbrauwen, leep-loensende blik en zorgelijke staatsmanschappelijke frons – allemaal tics die hij zelfs in niet alcoholisch angehauchte toestand niet volledig onder controle lijkt te hebben.
