ADVERTENTIE
Wij houden de touwtjes, ook al denken we er graag anders over, vaak helemaal niet in handen. Iedereen zal wel toegeven dat het leven soms totaal onvoorspelbare, toevallige wendingen neemt. Maar het vergt moed en intellectuele eerlijkheid om dat toe te geven als het gaat over zaken waar autonome planning en volledige controle hoog staan aangeschreven.
Een van de plekken waar het toeval zich op tastbare wijze aan ons toont, is de advertentiekatern in de krant. En ik heb het hier niet over de contactadvertentie – dat zou ook kunnen – maar de personeelsadvertentie.
Twee keer heeft mijn professionele bestaan al een wending genomen waarvan de impact in omvang omgekeerd evenredig was aan de – zeer geringe – onvermijdelijkheid waarmee de vacatureadvertenties mij onder ogen waren gekomen. De eerste keer attendeerde een verre vriend mij op een berichtje van een paar vierkante centimeter dat was verschenen in een krant die ik nooit raadpleegde. Ik bemachtigde de job. De tweede keer vond ik zelf de aankondiging in de vacaturerubriek van een publicatie die mij anders nooit onder ogen kwam, waarna ik vergat het ding uit te knippen omdat het mij in eerste instantie niet echt aansprak, waarna ik het nog een tweede keer toevallig in de schoot geworpen kreeg, waarna ik de dan uitgescheurde bladzijde ergens tussen het oud papier verloren legde, waarna het bericht nogmaals opdook en ik uiteindelijk, als de tuinman in Ispahan, zo vermurwd was door de hardnekkigheid waarmee het bericht zich een toegang tot mijn leven poogde te forceren dat ik mijn cv opstuurde. De gevolgen waren vérstrekkend.
